W swoich najnowszych obrazach artystka z Barcelony przeciwstawia się grawitacji i stylom architektonicznym, tworząc coś w rodzaju scenki z życia, ulokowane na przecinających się perspektywach przestrzeni. Sama artystka nazywa je "obiektami bezgrawitacyjnymi" i mówi, że każdy obraz - to odbicie wewnętrznej perspektywy życia ludzkiego, które może nie pokrywać się z rzeczywistością dookoła.

Przecinające się płaszczyzny na obrazach Cinty Vidal Agullo przypominają prace Eschera, ale artystka tłumaczy ich istnienie tak: "swoimi bezgrawitacyjnymi konstrukcjami chcę pokazać, że żyjemy w jednym świecie, ale każdy żyje po swojemu. Wykorzystując zwykłe rzeczy i przestrzenie zawiązuje w nieistniejący węzeł, który znajduje się wewnątrz człowieka i który gryzie się z tym, co go otacza. Przestrzeń architektoniczna i codzienne rzeczy to część metafory, odzwierciedlają trudności napotykane przez ludzi, którzy próbują poradzić sobie z tym, z czym mamy do czynienia na codzień: nasze relacje, praca, ambicje, nasze marzenia ".